Ομιλία Βουλευτή Σάμου Πυθαγόρα Χ. Βαρδίκου 04-10-2010

Πυθαγόρας Χ. Βαρδίκος

Βουλευτής Ν. Σάμου - ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Αθήνα, 4 Οκτωβρίου 2010

ΟΜΙΛΙΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΑΜΟΥ

ΠΥΘΑΓΟΡΑ Χ. ΒΑΡΔΙΚΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΗΣ

ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

(Τρίτη 28 και Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010)

Επί της αρχής και γενικά θα πρέπει οι νομοθέτες, όταν νομοθετούν για την προστασία του περιβάλλοντος, να διαχωρίζουν την Αθήνα -την Αττική- από την υπόλοιπη περιφέρεια.

Η όποια νομοθεσία για την Αττική που είχε ως σκοπό να την προστατεύσει από την οικοπεδοποίηση και από την οικοδομή, απέτυχε παταγωδώς. Η όποια προστασία για τα δάση στην επαρχεία στρέφεται εναντίον των ελάχιστων αγροτών που έχουν μείνει και θέλουν να φυτέψουν αμπέλια. Εδώ πετυχαίνει η νομοθεσία και τα προστατεύει τα δάση.

Παρεμπιπτόντως, όμως, η καλύτερη αντιπυρική προστασία για τα δάση είναι τα αμπέλια.

Θα ήθελα να κάνω μία γενική παρατήρηση, εφόσον τέθηκαν γενικά θέματα. Προφανώς, η σχετική νομοθεσία είναι ένας λαβύρινθος και μιλάω με όλη τη σημασία που έχουν οι λέξεις. Μπερδεύονται όροι –διακατεχόμενα, εποικιστικά, παραχωρηθέντα, προ του 1923, αεροφωτογραφίες του 1945 και τα λοιπά- με αποτέλεσμα αρκετοί πολίτες να παρανομούν, λίγοι υπάλληλοι δασικοί «να λαδώνονται», πάρα πολλοί να ταλαιπωρούνται και το δάσος να μην προστατεύεται. Μυαλό όμως, δεν έχουμε βάλει όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουμε και τα κάνουμε ακόμη πιο σύνθετα και πιο δύσκολα τα πράγματα.

Είναι λανθασμένη, και το έχω πει πολλές φορές, η οριζόντια αντιμετώπιση των θεμάτων. Η Αττική και τα δάση των περιαστικών περιοχών κινδυνεύουν από τσιμέντο. Το δάσος, στις περιοχές τουλάχιστον τις δικές μας, κινδυνεύει από ελιές ή από αμπέλια. Αυτούς που χτίζουν θα έπρεπε να τους κυνηγάμε. Αυτούς, που θέλουν να φυτέψουν ελιές ή αμπέλια, θα έπρεπε να τους επιδοτούμε. Όμως, το κυνηγητό είναι πιο πολύ σε αυτούς, παρά στους άλλους.

Βέβαια, μεγάλο λάθος, αυτό το «άπαξ δάσος, για πάντα δάσος». Έχει δημιουργήσει τραγελαφικές καταστάσεις. Ερημωμένα από τη δεκαετία του εξήντα, τότε που έγινε η μεγάλη μετανάστευση στα μέρη μας, καλύβια, πηγάδια, καλλιέργειες που τώρα μόνον οι φωτιές αποκαλύπτουν και βλέπεις σ’ αυτά, μέχρι πριν από πενήντα χρόνια έμεναν άνθρωποι, τα καλλιεργούσαν, σήμερα δεν μπορούν να επιστρέψουν, είτε οι ίδιοι σε πολύ μεγάλη ηλικία, που έφυγαν τότε, ή τα παιδιά τους που επίσης το επιθυμούν και ο παραλογισμός τον οποίο ακούσαμε προηγουμένως – ένα, που είναι για 50 χρόνια, χωράφι με ελιές- να λένε οι δασικοί όχι αυτό είναι δάσος.

Λοιπόν, πιστεύω ότι σήμερα που βρισκόμαστε στην εποχή του Google earth και του GPS και των υψηλών τεχνολογικών συστημάτων, το να παραμένουμε εμείς στα παλιά είναι αν μη τι άλλο «αυτομαστίγωμα». Θα έπρεπε η νομοθεσία και ολοκληρώνω με αυτό, να έχει κατεύθυνση προς το να ξεμπερδέψει όλες τις εκκρεμότητες όσο το δυνατόν συντομότερα και στη συνέχεια να επιβάλει τη σωστή παρακολούθηση αυτού που είναι δάσος σήμερα, έτσι ώστε να μπορέσει να διατηρηθεί να αναπτυχθεί και να το παρακολουθούμε καθημερινά.

Όχι με τον κυκεώνα από τις εγκυκλίους, όχι με τις αποφάσεις, όχι με τους νόμους και τις διατάξεις, αλλά με μία πραγματική παρακολούθηση. Από δορυφόρο σήμερα μπορούμε να βλέπουμε κάθε μέρα ποιά περιοχή παραβιάζεται και εκεί οι υπηρεσίες να στρέφουν το ενδιαφέρον τους.

Σας ευχαριστώ πολύ.