Αθήνα, 14 Ιουλίου 2010
ΟΜΙΛΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΑΜΟΥ
ΠΥΘΑΓΟΡΑ Χ. ΒΑΡΔΙΚΟΥ
ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
KATA ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ:
«Μεταρρύθμιση Συνταξιοδοτικού Συστήματος του Δημοσίου
και συναφείς διατάξεις»
Οι δύσκολες εποχές που περνάμε με την ιδιαίτερα σημαντική και καταιγιστική εξέλιξη, απαιτούν από όλους μας, τουλάχιστον, υπευθυνότητα.
Απαιτούν από την Αντιπολίτευση να αποδεχθεί το κρίσιμο και έκτακτο των περιστάσεων, ιδιαίτερα δε από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, που πρέπει επιτέλους σεμνά και ταπεινά να παραδεχθεί το μέρος της μεγάλης δικής της ευθύνης και ανάλογα να πορευθεί. Δεν μπορεί ως κυβέρνηση να έπραττε τα πάντα ώστε όλα να γίνονται χειρότερα και τώρα, ως Αντιπολίτευση, να αντιδρά σε όποια προσπάθεια να βελτιωθούν. Είναι δε τόσο αφελείς, ώστε να πιστεύουν ότι μέσα σε εννέα μήνες επικράτησε σε ολόκληρη τη χώρα γενική αμνηστία!
Οι απαιτήσεις που έχουν οι περιστάσεις από την Αντιπολίτευση είναι ελάχιστες, βέβαια, μπροστά σε αυτές που έχουν από εμάς. Και όταν λέω εμάς, εννοώ όλους όσους κυβερνούν και όλους όσους τους στηρίζουν.
Με το Μνημόνιο, προχθές με το νέο ασφαλιστικό, σήμερα με το σχέδιο νόμου που συζητάμε, αύριο με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και μέχρι το 2012 με τα υπόλοιπα που έχουμε δεσμευθεί να ψηφίσουμε, θα πάρουμε πολλά και σημαντικά μέτρα. Μέτρα δυσάρεστα, με πολιτικό κόστος, αλλά απαραίτητα και χρήσιμα.
Όλα αυτά αποτελούν το 1/3. Εδώ, σ' αυτό το 1/3, τα καταφέρνουμε. Βοηθά, παρά τις αντιδράσεις, και ο κόσμος που έχει αποδεχθεί την αναγκαιότητά τους. Η επιτυχία ή αποτυχία, όμως, θα εξαρτηθεί από τα υπόλοιπα 2/3 και σε αυτά ο κόσμος δεν μπορεί να βοηθήσει. Θα περιοριστεί στο να σπρώξει τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση μόνο με τις απαιτήσεις του και την εκδήλωση της δυσαρέσκειάς του. Τη δουλειά πρέπει να τη βγάλει το πολιτικό σύστημα, κυρίως η Συμπολίτευση, αλλά και η Αντιπολίτευση.
Από αυτά τα 2/3, το 1/3 είναι να πληρώσουν κυρίως αυτοί που έκλεψαν και αυτοί που χρόνια δεν πλήρωναν, ενώ έπρεπε να πληρώσουν. Εάν θέλουμε να συνεχίσουμε ως πολιτικό σύστημα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν γίνεται να υποχρεώνουμε τον μικροσυνταξιούχο να στερείται τα 200 ευρώ και να αφήνουμε το φοροφυγά και το φοροκλέφτη να ενθυλακώνει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες. Δεν το θέλουν ούτε ο Θεός ούτε ο διάβολος! Είναι αλήθεια ότι στον τομέα αυτό έχουν γίνει τώρα τελευταία αρκετά βήματα, τεράστια μπροστά στα προηγούμενα, λίγα όμως μπροστά σε αυτά που χρειάζονται και απαιτούν οι καιροί.
Το τελευταίο 1/3 είναι η ανάπτυξη. Εδώ, στα προκαταρκτικά, έγιναν βήματα, στην ουσία όμως ακόμα τίποτα. Θετική η μείωση του ελλείμματος, αρκεί βέβαια να οφείλεται σε μειώσεις πρωτογενών δαπανών και αυξήσεις εσόδων και όχι σε μη πληρωμές υποχρεώσεων. Πρέπει να παραχθεί πλούτος, να γίνουν επενδύσεις, να δουλέψει ο κόσμος. Δεν είναι του παρόντος, θεωρώ όμως απαραίτητο, με τη νομοθεσία και τη διοίκηση που διαθέτουμε, ένα νομοσχέδιο, όπως αυτά που ψηφίσαμε για να γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι απαραίτητο. Διαφορετικά, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Θα τους εμπόδιζαν νόμοι και υπάλληλοι. Χρειαζόμαστε ένα τέτοιο νομοσχέδιο, που θα έδινε κατά παρέκκλιση τη δυνατότητα άμεσης υλοποίησης επενδύσεων.
Σκληρά τα μέτρα, λοιπόν, με κόστος. Πρέπει, όμως, και εμείς σήμερα να σηκώσουμε ένα μέρος από το βάρος που διαφορετικά θα φορτωθεί ολόκληρο στις επόμενες γενεές.
Αλλάζουμε ένα αλλοπρόσαλλο συνταξιοδοτικό σύστημα. Απίθανα τα όσα συμβαίνουν ακόμα και σήμερα σ' αυτό! Διαφορετικό καθεστώς από εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις είχαν ακόμα και οι ασφαλισμένες του Τομέα Σύνταξης Εφημεριδοπωλών και Υπαλλήλων Πρακτορείων Θεσσαλονίκης -μόνον εκεί- που με ανήλικα παιδιά θεμελίωναν δικαίωμα σύνταξης με είκοσι χρόνια ασφάλισης. Είναι ένδειξη με ποια κριτήρια νομοθετούσαμε.
Απορώ με αυτούς που διαφωνούν με την εξομοίωση των δημόσιων, των ένστολων και των ιερέων με τους υπόλοιπους. Αυτοί είναι παιδιά και οι εργάτες, οι αγρότες και οι αυτοαπασχολούμενοι, που στο κάτω-κάτω δεν έχουν και τη σιγουριά του έστω πενιχρού αλλά μόνιμου μισθού, είναι απόπαιδα;
Σωστά εξομοιώνουμε άνδρες και γυναίκες. Γιατί μία που γέννησε ένα παιδί στα 33 της να βγαίνει στη σύνταξη στα 50 της και να την πληρώνουν οι υπόλοιποι που θα δουλεύουν μέχρι τα 65 τους; Επειδή διαμαρτύρεται αυτή σήμερα, ενώ αδιαφορούν ή δεν φαίνονται οι υπόλοιποι;
Με εντυπωσιάζει το γεγονός της αποσιώπησης, όχι μόνο από την Αντιπολίτευση, αλλά και από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των πολλών απαραίτητων αλλαγών, που χρόνια σχεδόν όλοι επισημαίναμε, αλλά που δεν τολμούμε σήμερα όλοι να το παραδεχθούμε. Όλοι ή σχεδόν όλοι μιλούσαμε για πολυκερματισμό που απογείωνε τις σπατάλες, για πεθαμένους που εισέπρατταν συντάξεις, για ανάπηρους μαϊμούδες σε ποσοστά Γκίνες, για θυγατέρες που δεν παντρεύονταν για να εισπράττουν τη σύνταξη του μπαμπά, για τις νιές που παντρεύονταν ηλικιωμένους για να μένουν γρήγορα χήρες και να εξασφαλιστούν, για τη δοκιμασία των πραγματικά αναπήρων από τους συχνούς ελέγχους, για τον άδικο τρόπο που έβγαιναν στη σύνταξη οι χιλιάδες με διαδοχική ασφάλιση και, κυρίως, για το ότι οι πάντες δεχόμασταν ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα είχε λίγα ακόμα χρόνια ζωής.
Ως και η αναλογιστική μελέτη της ΓΣΕΕ έμεινε κρυφή, η πιο τρανή απόδειξη του μαύρου μέλλοντος του ασφαλιστικού μας συστήματος.
Με τον προχθεσινό νόμο του Υπουργείου Εργασίας, με το σημερινό του Υπουργείου Οικονομικών διασφαλίζουμε τη βιωσιμότητα του συστήματός μας. Και αυτό δεν το λέει κανείς. Αυτό είναι το μοναδικό σημαντικό.
Βουλιάζουν μέσα στην ασημαντότητα τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς. Αφού, όμως, θέλουν να τα επικαλούνται και τα προβάλλουν, δικαίωμά τους. Καμία από εμάς αντίρρηση. Ο αυτοεξευτελισμός, άλλωστε, είναι δικαίωμα. Εμείς θα πράξουμε αυτό που θεωρούμε σωστό. Θα ψηφίσουμε, για να έχουν τα παιδιά μας σύνταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου