Άρθρο Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Μέσα στο τριήμερο ποδοσφαιρικής πανδαισίας με τον Ολυμπιακό χτες, τον ΠΑΟ απόψε και ΑΕΚ, ΠΑΟΚ αύριο καταθέτω την άποψη ότι το ποδόσφαιρο από τη φύση και τον ορισμό του είναι καθαρά συλλογικό σπορ μολονότι τις συναρπαστικές φάσεις, τις εκπλήξεις και τα γκολ δεν τα κάνει ολάκερη η ενδεκάδα, αλλά ένα μεμονωμένο άτομο, κάθε φορά. Το φίλαθλο κοινό, ακολουθόντας τους νόμους της ψυχολογίας της μάζας (μας του έδωσε ο μεγάλος Λεμπόν) διαδραματίζοντας το γνωστό ρόλο της κερκίδας έχει εύλογα την τάση να ηρωοποιεί και να αποθεώνει καθώς χειροκροτά τον μεμονωμένο παίκτη πολύ πιό συχνά απ΄ότι θα αποθεώσει, πράγμα που η κερκίδα επίσης κάνει ευλαβικά, ολάκερη την ποδοσφαιρική ενδεκάδα.
Τον νικητή όλοι τον λατρεύουν, λέει πολύ σωστά το γνωστό αγγλοσαξωνικό ρητό.. Και στο ποδόσφαιρο, όπως συμβαίνει με κάθε άλλο ομαδικό σπορ, όλοι χρειάζονται το ΕΝΑ είδωλο, τον μεγάλο, το αστέρι γιατι είναι σαφώς ευκολότερο να ταυτισθούμε με τον ένα από το να χειροκροτούμε συνεχώς τη συλλογική προσπάθεια και αυτό, δυστυχώς, είναι επίσης μέρος της «λάθος ψυχολογίας» μας...
Ακόμη και οι αθλητικοί συντάκτες, παληοί και έμπειροι ή νέοι και φιλόδοξοι, ακολουθούν την ίδια ψυχοσυναισθηματική διεργασία και διαδικασία. Βέβαια ένας κούκος δεν έφερε ποτέ την άνοιξη, όμως στο ποδόσφαιρο και τα άλλα ομαδικά σπορ ένας είναι ο παίκτης που φέρνει ρίγη συγκίνησης, ή ιαχές αποδοκιμάσίας, που μπορεί να μετουσιωθεί σε ενσαρκωτή της μοίρας που επιφυλάσσει η Θεά Τύχη της μπάλλας στις αντίπαλες ομάδες κάθε αναμέτρησης.
Η συλλογική όμως δράση της ομάδας είναι εκείνη πιο ουσιαστικά καθορίζει το αποτέλεσμα , την έκβαση κάθε αγώνα. Οταν η ομάδα κερδίζει, η νίκη στήνεται στο υπόβαθρο που δημιουργεί η συλλογική προσπάθεια, αλλά φυσικά το γκολ που κρίνει και το τελικό αποτέλεσμα το πετυχάίνει ο ένας! Και άν εχουμε την υπομονή να σταθούμε μπροστά στο βίντεο αναλύοντας καρέ-καρέ την εξέλιξη κάθε κρίσιμης φάσης εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε την κρίσιμη αλληλουχία ορθών ή και λαθεμένων ενεργειών από πολλούς παίκτες της ίδιας ομάδας που απολήγουν αντίστοιχα σε γκολ που βάζουμε και σε γκολ που δεχόμαστε, ως μοραία απόληξη της τελικής λαθεμένης ενέργειας του ...ενός!
Αναμφίβολα στα γήπεδα, όπως και στους στίβους τους στεγνούς και τους υγρούς χρειάζονται οι αστέρες που ικανοποιούν τις προσδοκίες των φιλάθλων ιδιαίτερα όταν οι παράγοντες μέσα στο πνεύμα των μεταγραφών έχουν δημιουργήσει το υπόβαθρο μεγάλων προσδοκιών.
Σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα που γεμίζει χαρά ή απογοητεύει τους φιλάθλους είναι δουλειά ολάκερης της ομάδας, ολάκερης της ενδεκάδας, στο ποδόσφαιρο όμως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον κερδισμένο και τον χαμένο πρέπει να αναζητηθεί στην υιοθέτηση και την επίδειξη της κατάλληλης ψυχολογίαςστα 90 λεπτά του αγώνα.
Αυτός που νικά το άτομο ή η ομάδα δείχνουν έντονα σημάδια θετικής ψυχικής διάθεσης, Και η θετική τους ψυχολογία είναι πραγματική και όχι πλασματική. Δεν στηρίζεται με άλλα λόγια σε ψυχοτονωτικές παρεμβάσεις του τύπου «δες τον αντίπαλο ως..εχθρό» ή ακόμη ως πιθανό «...βιαστή της θυγατέρας ή της μάνας ου…» ή πάλι θυμηθείτε τον Λεωνίδα και τις θερμοπύλες γιατί κάτι τέτοια που ακούγονται από καιρού εις καιρό στον ελλαδικό προδοσφαιρικό χώρο θα έθιγαν τη νοημοσύνη ακόμη και των πρωτόγονων φυλών της Αυστραλίας.
Αυτός που χάνει, πέρα από τις κουραστικά κακόγουστες μόνιμες αναφορές στην αδιαφιλονίκητη υπεροχή του αντιπάλου ή και στην κακιά τύχη που «δεν μας ήθελε» και φυσικά στο κατάπτυστο, παρασκήνηιο και την ακατανοήτη διαιτησία που δεν έπαιξε ως όφειλε «φίφτυ-φίφτυ» άς ψάξει λίγο πιό σοβαρά την ατομική και συλλογική καταδυνάστευση των παικτών της ομάδας του από την ψυχολογία της αποτυχίας.
Η αναφορά στην ψυχολογία της αποτυχίας που τόσο συνοπτικά κάνω σήμερα όπως και η συναφής ανατομία της επιτυχίας δεν μπορεί βέβαια να γίνει από άσχετους δήθεν ειδικούς και εμψυχωτές βεληνεκούς «λαϊκών πανηγύρεων...» άν και συτό κατά κανόνα γίνεται στα δικά μας τα πράγματα.
Γιατί άν αφεθεί να συνεχίσει να γίνεται, όπως συμβαίνει βέβαια, από τέτοιους γραφικούς τύπους τότε ας μήν κατηγορούμε μονίμως το «ελληνικό ποδοσφαιρικό παρασκήνιο» ( το οποίο ομολογώ ότι ζεί και…βασιλεύει ) αλλά μάλλον το αθάνατο «παρασκήνιο» του δικού μας Συλλόγου, της δικιάς μας ΠΑΕ σε Νότο και Βορρά που συχνά κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από όση μας κάνει το παρασκήνιο του αντιπάλου, της αντίπερα όχθης...
Ας χαρούμε την φετινή αγωνιστική περίοδο που ξεκινά οσονούπω!...
* Ο καθηγητής ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010
Μέσα στο τριήμερο ποδοσφαιρικής πανδαισίας με τον Ολυμπιακό χτες, τον ΠΑΟ απόψε και ΑΕΚ, ΠΑΟΚ αύριο καταθέτω την άποψη ότι το ποδόσφαιρο από τη φύση και τον ορισμό του είναι καθαρά συλλογικό σπορ μολονότι τις συναρπαστικές φάσεις, τις εκπλήξεις και τα γκολ δεν τα κάνει ολάκερη η ενδεκάδα, αλλά ένα μεμονωμένο άτομο, κάθε φορά. Το φίλαθλο κοινό, ακολουθόντας τους νόμους της ψυχολογίας της μάζας (μας του έδωσε ο μεγάλος Λεμπόν) διαδραματίζοντας το γνωστό ρόλο της κερκίδας έχει εύλογα την τάση να ηρωοποιεί και να αποθεώνει καθώς χειροκροτά τον μεμονωμένο παίκτη πολύ πιό συχνά απ΄ότι θα αποθεώσει, πράγμα που η κερκίδα επίσης κάνει ευλαβικά, ολάκερη την ποδοσφαιρική ενδεκάδα.
Τον νικητή όλοι τον λατρεύουν, λέει πολύ σωστά το γνωστό αγγλοσαξωνικό ρητό.. Και στο ποδόσφαιρο, όπως συμβαίνει με κάθε άλλο ομαδικό σπορ, όλοι χρειάζονται το ΕΝΑ είδωλο, τον μεγάλο, το αστέρι γιατι είναι σαφώς ευκολότερο να ταυτισθούμε με τον ένα από το να χειροκροτούμε συνεχώς τη συλλογική προσπάθεια και αυτό, δυστυχώς, είναι επίσης μέρος της «λάθος ψυχολογίας» μας...
Ακόμη και οι αθλητικοί συντάκτες, παληοί και έμπειροι ή νέοι και φιλόδοξοι, ακολουθούν την ίδια ψυχοσυναισθηματική διεργασία και διαδικασία. Βέβαια ένας κούκος δεν έφερε ποτέ την άνοιξη, όμως στο ποδόσφαιρο και τα άλλα ομαδικά σπορ ένας είναι ο παίκτης που φέρνει ρίγη συγκίνησης, ή ιαχές αποδοκιμάσίας, που μπορεί να μετουσιωθεί σε ενσαρκωτή της μοίρας που επιφυλάσσει η Θεά Τύχη της μπάλλας στις αντίπαλες ομάδες κάθε αναμέτρησης.
Η συλλογική όμως δράση της ομάδας είναι εκείνη πιο ουσιαστικά καθορίζει το αποτέλεσμα , την έκβαση κάθε αγώνα. Οταν η ομάδα κερδίζει, η νίκη στήνεται στο υπόβαθρο που δημιουργεί η συλλογική προσπάθεια, αλλά φυσικά το γκολ που κρίνει και το τελικό αποτέλεσμα το πετυχάίνει ο ένας! Και άν εχουμε την υπομονή να σταθούμε μπροστά στο βίντεο αναλύοντας καρέ-καρέ την εξέλιξη κάθε κρίσιμης φάσης εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε την κρίσιμη αλληλουχία ορθών ή και λαθεμένων ενεργειών από πολλούς παίκτες της ίδιας ομάδας που απολήγουν αντίστοιχα σε γκολ που βάζουμε και σε γκολ που δεχόμαστε, ως μοραία απόληξη της τελικής λαθεμένης ενέργειας του ...ενός!
Αναμφίβολα στα γήπεδα, όπως και στους στίβους τους στεγνούς και τους υγρούς χρειάζονται οι αστέρες που ικανοποιούν τις προσδοκίες των φιλάθλων ιδιαίτερα όταν οι παράγοντες μέσα στο πνεύμα των μεταγραφών έχουν δημιουργήσει το υπόβαθρο μεγάλων προσδοκιών.
Σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα που γεμίζει χαρά ή απογοητεύει τους φιλάθλους είναι δουλειά ολάκερης της ομάδας, ολάκερης της ενδεκάδας, στο ποδόσφαιρο όμως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον κερδισμένο και τον χαμένο πρέπει να αναζητηθεί στην υιοθέτηση και την επίδειξη της κατάλληλης ψυχολογίαςστα 90 λεπτά του αγώνα.
Αυτός που νικά το άτομο ή η ομάδα δείχνουν έντονα σημάδια θετικής ψυχικής διάθεσης, Και η θετική τους ψυχολογία είναι πραγματική και όχι πλασματική. Δεν στηρίζεται με άλλα λόγια σε ψυχοτονωτικές παρεμβάσεις του τύπου «δες τον αντίπαλο ως..εχθρό» ή ακόμη ως πιθανό «...βιαστή της θυγατέρας ή της μάνας ου…» ή πάλι θυμηθείτε τον Λεωνίδα και τις θερμοπύλες γιατί κάτι τέτοια που ακούγονται από καιρού εις καιρό στον ελλαδικό προδοσφαιρικό χώρο θα έθιγαν τη νοημοσύνη ακόμη και των πρωτόγονων φυλών της Αυστραλίας.
Αυτός που χάνει, πέρα από τις κουραστικά κακόγουστες μόνιμες αναφορές στην αδιαφιλονίκητη υπεροχή του αντιπάλου ή και στην κακιά τύχη που «δεν μας ήθελε» και φυσικά στο κατάπτυστο, παρασκήνηιο και την ακατανοήτη διαιτησία που δεν έπαιξε ως όφειλε «φίφτυ-φίφτυ» άς ψάξει λίγο πιό σοβαρά την ατομική και συλλογική καταδυνάστευση των παικτών της ομάδας του από την ψυχολογία της αποτυχίας.
Η αναφορά στην ψυχολογία της αποτυχίας που τόσο συνοπτικά κάνω σήμερα όπως και η συναφής ανατομία της επιτυχίας δεν μπορεί βέβαια να γίνει από άσχετους δήθεν ειδικούς και εμψυχωτές βεληνεκούς «λαϊκών πανηγύρεων...» άν και συτό κατά κανόνα γίνεται στα δικά μας τα πράγματα.
Γιατί άν αφεθεί να συνεχίσει να γίνεται, όπως συμβαίνει βέβαια, από τέτοιους γραφικούς τύπους τότε ας μήν κατηγορούμε μονίμως το «ελληνικό ποδοσφαιρικό παρασκήνιο» ( το οποίο ομολογώ ότι ζεί και…βασιλεύει ) αλλά μάλλον το αθάνατο «παρασκήνιο» του δικού μας Συλλόγου, της δικιάς μας ΠΑΕ σε Νότο και Βορρά που συχνά κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από όση μας κάνει το παρασκήνιο του αντιπάλου, της αντίπερα όχθης...
Ας χαρούμε την φετινή αγωνιστική περίοδο που ξεκινά οσονούπω!...
* Ο καθηγητής ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου